IM HERZEN VON WESTFALEN
Pionia un Pomerentia
Et wäören maol twoi Nonnen,
dai säo schoin droimen konnen.
Dat oine was Pionia,
dat annere Pomerentia.
„Wat hiäst diu droimet, Pionia?“
„Ne Wallfahrt nao Wiärl, Pomerentia!“
„Härje! Diu hiäst ne Wallfahrt macht?
Iek har nit säo ne fruemme Nacht!“
Stell di maol vüör, Pionia,
iek har en Dräom ganz wunnerbar!
Dao hiäste würklich wat versäumet,
iek hewwe gaß wat schoinet droimet:
Iek konn et selwes äok nit ännern,
iek schlaip tüsker twoi jungen Männern!“
„Meineh!“ raip dao Pionia.
„Potztausend, Pomerentia!
Baorümme däste mui nit wecken?
Maol iäwen duine Hand iutstrecken?“
„Pionia, dat woll ick jao,
aower diu wäörst jao gar nit dao!
Diu wäörst jao op diäm Wiäg nao Werl!
Wat woste dao dann met em Kiärl?“
aus dem Buch: „Frauluie - Mannsluie“